آنچه در زندگي استاد شهيد آيت الله مرتضي مطهري بيش از همه خودنمايي مي كند‏، اين است كه حيات پربركت ايشان همواره بر مدار ارزش ها و كرامت انساني چرخيد و ايشان همواره تمام سعي خود را براي شناساندن بهتر خدا، مكتب و دين اسلام براي ديگران به كار بستند و به هيچ بيگانه اي مجال تجاوز به ارزشهاي دين اسلام را ندادند، ايشان به عنوان يك معلم راستين در سنگر تعليم و تعلم قدم نهادند و در اين راه به قله هاي رفيع دست يافتند‎. ايشان شرافت و مرتبت را با شان خداوند و پيامبران در وجود خويش محقق ساختند و هدف متعالي خلقت؛ پيوند انسان به خداوند متعال (عبادت) را با همت بلند خويش جاري كردند؛ ايشان نگاه تركيبي به همه معارف بشري داشتند و تمامي تلاشهاي علمي و عملي خود را مقدمه اي براي عبادت خداوند متعال مي دانستند و همواره دينداري را در دستور كار داشتند و زماني كه به شهادت رسيدند، عبادت عملي و علمي خود را كامل كرده و به ديار باقي شتافتند تا معمار و معلم بزرگ انقلاب اسلامي، حضرت امام خميني (ره) همه آثارش را مفيد بدانند و بهره برداري از آنها را سفارش كنند…

استاد مرتضي مطهري نمونه كامل و راستين يك معلم انسان ساز است كه در تارك زمان درخشيده است و قله هاي بلندي را فتح ساخته و انسانهاي بزرگي را تربيت نموده و با تاليفات خود به هنر «معلمي» خود استمرار بخشيده است. چه نيكو است كه مقام و نقش معلم را از كلام اين استاد شهيد ناظر باشيم: معلم بايد نيروي فکري متعلم را پرورش دهد و او را به سوي استقلال رهنمون شود. بايد قوه ابتکار او را زنده کند؛« يعني در واقع، کار معلم آتش گيره دادن است. فرق است ميان تنوري که شما بخواهيد آتش از بيرون بياوريد و در آن بريزيد تا آن را داغ کنيد و تنوري که در آن هيزم و چوب جمع است و شما فقط آتش گيره از خارج مي آوريد و آن قدر زير اين چوب ها و هيزم ها قرار مي دهيد که اينها کم کم مشتعل شود.

به خاطر عبادت زياد و سجده‏ هاى طولانىِ امام زين العابدين (ع)، پينه ه‏اى در پيشانى‏اش بسته بود. از اين رو، به وى «ذوالثفنات» لقب دادند.

روزی برای مردانگی، روزی برای جوانمردی و روزی برای همراهی با امام، اگر قرار باشد یک روز را برای همه این خوبی‌ها انتخاب کنیم آن روز، میلاد قمر بنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس است، کسی که با مردانگی و جوانمردی زندگی کرد و تا لحظه شهادتش در کنار امامش ماند.

شاید در ماه شعبان، بتوانیم با ذخیره‌اى که از این ماه گرفته‌ایم، آن مناجات پرسوز و گداز و پرمضمون را با نفس حقیقى بخوانیم- نه‌فقط الفاظ آن را مرور کنیم- و حقیقتاً از دل، با زبان آن مناجات با خدا حرف بزنیم. و اگر إن‌شاءالله این همه فراهم شد، در ماه رمضان آماده‌ى ورود بر سر سفره‌ى ضیافت الهى شویم و در اوج قله‌ى آن ماه، شایسته‌ى ورود به لیلةالقدر گردیم.

در مناجات مبارک شعبانیه می خواند: «الهی هب لی کمال الانقطاع الیک و انر ابصار قلوبنا بضیاء نظرها الیک حتی تخرق ابصار القلوب حجب النور فتصل الی معدن العظمة و تصیر ارواحنا معلقه بعز قدسک. الهی و اجعلنی ممن نادیته فاجابک و لا حظته فصعق لجلالک فناجیته سرّا.»

این کمال انقطاع، خروج از منزل خود و خودی و هرچه و هر کس، و پیوستن به او است و گسستن از غیر، و هبه ای الهی است به اولیای خلص پس از صعق حاصل از جلال که دنبال گوشه چشم نشان دادن او است و لا حظته… و ابصار قلوب تا به ضیاء نظره او نور نیابد، حجب نور خرق نشود و تا این حجب باقی است، راهی به معدن عظمت نیست و ارواح تعلق به عز قدس را درنیبندد و مرتبت تدلی حاصل نیاید ثم دنی فتدلی. ادنی از این، فنای مطلق و وصول مطلق است.

(صحیفه امام، ج18، ص443 و 444)