#حدیث_از_امام_محمد_باقر_علیه_السلام
لا یَکُونُ الْعَبْدُ عابِداً لِلّهِ حَقَّ عِبادَتِهِ حَتّی یَنْقَطِعَ عَنِ الْخَلْقِ کُلِّهِمْ، فَحینَئِذ یَقُولُ: هذا خالِصٌ لی، فَیَقْبَلُهُ بِکَرَمِهِ
بنده ای به حقیقت عبادت در برابر خداوند آن گونه که حق عبادت اوست، نمی رسد مگر آن که از همه قطع امید کند- و تنها امیدش خدای یکتا باشد- در یک چنین حالتی خداوند گوید: این عمل خالصانه برای من است و آن را مورد قبول و عنایت خود قرار می دهد. بحارالأنوار، ج 70، ص 111، ح 14