فاطمه علیها السلام شیداترین پروانه شمع امامت بود؛ پروانه ی عاشقی که با سوختن و فدا سازی خویش به همگان آموخت که امم بر حق چونان کعبه است؛ کعبه ای که مردم بایستی بر گردش طواف نمایند؛نه او بر گرد مردم : مثل الامام مثل الکعبه اذ توتی و لا تاتی .این فاطمه بود که عاشقانه ترین پاسداشت را از حریم امامت روا داشت این فاطمه بود که یگانه ترین اسوه دهی را در همرهی با ولایت ادا ساخت، همو که پهلویش شکست و در خون نشست اما لحظه ای از یاوری ولی امر خویش از پای ننشست همو که با فریاد های جگر سوز خویش زیباترین شعار ولایت مداری را در گوش جان پیروان خویش طنین انداز ساخت: یا اباالحسن روحی لروحک الفداء و نفسی لنفسک الوقاء ان کنت فی خیر کنت معک و ان کنت فی شر کنت معک؛ ای ولی امر من روحم به فدای روح تو و جانم سپر بلای تو هماره همراه تو خواهم بود؛ چه در خیر و نیکی به سر بری و چه در سختی و بلا گرفتار شوی. باری پیشتازترین، خالصترین و کاری ترین حمایت گر ولایت و امامت، فطمه علیها  السلام بود و هموست که بایستی مقتدا و اسوه ی ما در این برهه از زمان واقع شود.

ادامه در کتاب جامی از زلال کوثر (محمد تقی مصباح یزدی)