ادامه مباحث قبل :

اصولا نتایج اساسی کربلای حسین (ع) این نیست که مردم را بر ضد یزیدها تحریک کند تا مثلا حکومتآن ها را بگیرند یا به کیفرشان برسانند . روشن است که یزیدها  ارزش این را ندارند که حسین (ع) همه کسانش را و همه وجودش را فدا سازد تا یزیدها را در ظاهر یا در واقع بکوبد این گونه نتایج و حتی پیروزی  ظاهری حسین (ع) بر فرض این که محقق می شد ثمرات فرعی  نهضت آن حضرت باید  به شمار آید و نتیجه اساسی اش این است ک : نه با نامه ها و خطابه ها بلکه با فداکاری های تکان دهنده اش وجدان مردم را بیدار و پایدار می کند و به آن ها تربیت آسمانی و قدرت روحی می دهد تا حدی که از دام یزیدهای بیرونی و مهم تر این که از دام یزیدهای درونی که هواهای انحرافی و تعلقات مادی است آزاد می شوند و فداکار حق و ستیزه گر باطل می گردند . در حقیقت حسین (ع) با فداکارها ی همه جانبه و خالصانه اش سر مشق جاودانی مسلمان ها شده که در مقام یک روح مقدس و هدایت آفرن ،یک خون جوان و حرکت ساز ،یک رهبر الهی  و الهام بخش بر ژرفای وجود آن ها حکومت می کند و ضمیرشان را از افق دنیا فراتر می برد و به خدا و حق و عدالت پیوند می دهد و اثر این تحولات روحی این است که آ ن ها  در میدان زندگی هم مقاوم و مبارز می سازد و به دست شان نهضت های الهی بر ضد قدرت های طاغوتی بنیان  منهد ،نهضت هایی که به اعتراف محققان در همه اعصار و در همه جوامع  دگرگونی های مطلوبی به وجود آورده است و مصالح توده های اسلامی را تا حدود زیادی نگه داشته است . یک نمونه این نهضت ها در عصر کنونی ،انقلاب اسلامی ایران است که نظام پلید  شاهنشاهی را با وابستگان تبهکارش سرکوب کرد و در خط عاشورای  حسین (ع) و با فداکاری های تربیت شدگان مکتب انقلابی حسین (ع) بر قدرت های فاسد داخلی و خارجی پیروز گشت و تحول مطلوبی  برای ایران ،بلکه تا حدود زیادی برای همه جهان اسلام بوجود آورد .

(برگرفته از کتاب بررسی و تحقیق پیرامون نهضت حسینی -آیت اله سید علی فرحی)

انشاا..ادامه دارد …….