در روایات فراوان، از پیامبر اكرم (ص) نقل شده است كه مردی از خاندان او به نام «مهدی» قیام خواهد كرد و بنیان ستم را واژگون خواهد ساخت. فرمانروایان ستمگر عباسی با اطلاّع از این روایات در پی آن بودند كه در همان ابتدای ولادت امام مهدی (عج)، او را به قتل رسانند. بنابراین از زمان امام جواد (ع)، زندگی امامان معصوم (ع) با محدودیت های بیشتری همراه گشت و در زمان امام حسن عسكری (ع) به اوج خود رسید به گونه ای كه كمترین رفت و آمد به خانه آن بزرگوار از نظر دستگاه حكومت، مخفی نبود. پیداست در چنین شرایطی باید تولّد آخرین حجّت حق و موعود الهی در پنهانی و به دور از چشم دیگران می بود. به همین دلیل حتی نزدیكان امام یازدهم از جریان ولادت امام مهدی (ع) بی اطلاّع بودند و تا چند ساعت پیش از تولّد نیز، نشانه ای از بارداری در نرجس خاتون مادر بزرگوار امام دوازدهم، دیده نشد.حكیمه خاتون جریان ولادت را چنین حكایت می کند : امام حسن عسكری (ع) به دنبال من فرستاد و فرمود:   «ای عمّه! امشب افطار نزد ما باش! چرا كه شب نیمه شعبان است و خداوند در این شب (آخرین) حجّت خود بر روی زمین را آشكار خواهد كرد. پرسیدم: مادر او كیست؟ فرمود: نرجس! گفتم: فدای شما شوم! نشانه بارداری در او پیدا نیست! فرمود: سخن همان است كه گفتم! پس (بر نرجس) وارد شدم و سلام كردم و نشستم. او پیش آمد تا كفش هایم را بیرون آورد و به  من گفت: بانوی من حال شما چطور است؟ گفتم: بلكه تو بانوی من و بانوی خاندان منی! سخن مرا نپذیرفت و گفت: عمّه جان چه می فرمایید! گفتم: دخترم، امشب خداوند متعال به تو پسری عطا می فرماید كه سرور دنیا و آخرت خواهد بود. حكیمه گوید: پس از نماز عشاء، افطار كردم و در بستر خود آرمیدم و هنگام نیمه شب برای انجامِ نماز (شب) برخاستم و آن را به جای آوردم در حالی كه نرجس (به آرامی) خوابیده بود بدون آنكه اتفاقی برایش روی دهد. پس از انجام تعقیبات  نمازخوابیدم. سپس هراسان بیدار شدم و حال آن كه او همچنان در خواب بود. لحظاتی بعد برخاست و نماز (شب) گزارد و خوابید .حكیمه ادامه می دهد: بیرون آمدم و در جستجوی فجر به آسمان نگریستم. پس فجر اوّل را مشاهده كردم و نرجس همچنان در خواب بود. پس به شك افتادم! ناگاه امام حسن عسكری (ع) از جایگاه خود ندا برآورد: ای عمّه شتاب مكن! امر ( ولادت) نزدیك است. نشستم و به قرائت سوره های «سجده» و «یس» مشغول شدم كه نرجس با اضطراب بیدار شد. به سرعت نزد او رفتم و گفتم:   «اسم الله علیك» آیا چیزی احساس میكنی؟ گفت: آری ای عمّه! گفتم: بر خود مسلّط باش و دلت را استوار دار كه این همان است كه با تو گفتم. در این هنگام ضعفی من و نرجس را فرا گرفت. پس به صدای سرورم ( نوزاد تولّد یافته ) به خود آمدم و جامه را از روی او برداشتم و او را در حال سجده دیدم! در آغوشش گرفتم و او را كاملا پاكیزه یافتم!. در این هنگام امام عسكری (ع) مرا ندا داد: «ای عمّه! پسرم را نزد من بیاور! او را نزد وی بردم… در آغوشش گرفت و فرمود: پسرم سخن بگو! پس لب به سخن گشود و فرمود: “اشهد ان لا اله الا  الله وحده لا شریك له و اشهد انّ محمدا رسول الله"». سپس بر امیرالمؤمنین و امامان (ع) درود فرستاد تا به نام پدرش رسید و از سخن گفتن باز ایستاد. امام عسكری (ع) فرمود: ای عمّه او را به نزد مادرش ببر تا بر او سلام كند . حكیمه گوید: فردای آن روز به نزد امام یازدهم رفتم و بر حضرت سلام كردم و پرده را كنار زدم تا مولایم (امام مهدی (ع)) را ببینم ولی او را ندیدم از این رو از پدر بزرگوارش پرسیدم: فدای شما شوم! برای مولای من چه اتّفاقی روی داده است؟ آن حضرت پاسخ دادند: ای عمّه! او را به آن كسی (خدایی) سپردم كه مادر موسی، موسی (ع) را به او سپرد. حكیمه گوید: چون روز هفتم فرا رسید آمدم و سلام كردم و نشستم. امام فرمود: فرزندم را نزد من آور! من سرورم را آوردم… امام فرمود: فرزندم! سخن بگوی! نوزاد ، لب بگشود و  پس از گواهی به یگانگی خداوند و درود بر پیامبر اكرم و پدران بزرگوارش این آیات را تلاوت فرمود:

“بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ * وَ نُریدُ اَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی اْلاَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ اَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِی الاَْرضِ وَنُرِی فِرْعَوْنَ وَهامانَ وَجُنُودَهُما مِنْهُمْ ما كانُوا یحْذَرُونَ.”

«به نام خداوند بخشنده مهربان. و ما اراده كردیم بر مستضعفان زمین منت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روی زمین قرار دهیم و حكومتشان را در زمین پا برجا سازیم و به فرعون و هامان و لشكریانش، آنچه را از آنها (= بنی اسرائیل) بیم داشتند نشان دهیم.»

برگرفته از کتاب نگین آفرینش